باز بخوانم واژه بندگی ام
من بر آیینه گریستم
قطره ای دریا را
از غم درماندگی ام
تاکه در خویش ببینم
نفس حبس درون
و
سر شرمندگی ام
و در آیینه
بر وزن ندا،
باز بخوانم واژه بندگی ام
باز دلم را به غبار تن او خواهم زد
در نفس زندگی ام
دیدم که ایینه غمبار
چنان جذب دلم بود
که افسون گشته
با نگاهی خیره تر
دیدم که ابری تیره